Ο μεγαλύτερος κερδοσκόπος αλλάζει στρατόπεδο

Ο μεγαλοεπενδυτής και ένας εκ των μεγαλυτέρων κερδοσκόπων παγκοσμίως Τζορτζ Σόρος προειδοποιεί πως οι χρηματοπιστωτικές αγορές ωθούν το κόσμο προς ένα νέο Μεγάλο Κραχ και συμβουλεύει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνουν για να αποφύγουν την καταστροφή.

Επικίνδυνο pacman με άμεσα ευρωπαϊκά θύματα

Mε άρθρο του υπό τον τίτλο "Πως θα σταματήσουμε μια δεύτερη Μεγάλη Ύφεση", ο Σόρος εφιστά τη προσοχή και τονίζει ότι οι πολιτικές επιπτώσεις θα είναι ανυπολόγιστες.

"Οι αρχές, ειδικά στην Ευρώπη, έχουν χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Πρέπει να επανακτήσουν τον έλεγχο και πρέπει να το κάνουν τώρα", υπογραμμίζει στους Financial Times.

Έτσι, τονίζει πως πρέπει να γίνουν τρία μεγάλα βήματα στην Ευρώπη. Πρώτον, να δημιουργηθεί ένα κοινό Ταμείο, να συμφωνήσουν οι κυβερνήσεις στη δημιουργία ενός κοινού υπουργείου Οικονομικών στην ευρωζώνη. Δεύτερον, οι μεγάλες τράπεζες θα πρέπει να τεθούν υπό τη καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε αντάλλαγμα  για πρόσκαιρη εγγύηση και μόνιμη επανακεφαλαιοποίηση. Και τρίτον, η ΕΚΤ να δώσει την δυνατότητα σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία να επαναχρηματοδοτήσουν προσωρινά το χρέος τους, με πολύ χαμηλό κόστος.

Αυτά τα βήματα θα καθησυχάσουν τις αγορές και η Ευρώπη θα έχει τον χρόνο που απαιτείται για να αναπτύξει μια στρατηγική ανάπτυξης, χωρίς την οποία δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα χρεών.

Και να πως θα γίνει, εξηγεί. Από τη στιγμή που απαιτείται αρκετός καιρός για την υλοποίηση ενός κοινού Ταμείου, στο μεσοδιάστημα θα πρέπει τα κράτη-μέλη να προσφύγουν στην ΕΚΤ για να καλύψει το κενό.

Το European Financial Stabilisation Fund δεν έχει ακόμη σχηματοποιηθεί, αλλά με την τωρινή μορφή του, το νέο κοινό ταμείο είναι μόνο πηγή κεφαλαίων, ενώ το πώς θα δαπανηθούν τα κεφάλαια αυτά το αποφασίζουν τα κράτη μέλη. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα διακυβερνητική υπηρεσία που θα δώσει στο EFSF την δυνατότητα να συνεργαστεί με την κεντρική τράπεζα της ευρωζώνης. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να δώσει την έγκρισή της η γερμανική βουλή και πιθανόν τα κοινοβούλια των υπολοίπων κρατών.

Αυτό που επείγει είναι να αναγερθούν οι αναγκαίες διασφαλίσεις έναντι του κινδύνου μετάδοσης από μια πιθανή ελληνική χρεοκοπία.

Υπάρχουν δύο ευάλωτες ομάδες που πρέπει να προστατευθούν, οι τράπεζες και τα ομόλογα κρατών όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Αυτές οι δύο ανάγκες μπορούν να καλυφθούν ως εξής:

Το EFSF θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κατ’αρχήν για την εγγύηση και την επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Οι σημαντικές για το σύστημα τράπεζες θα πρέπει να δεσμευθούν στο EFSF ότι θα υπακούν στις οδηγίες της ΕΚΤ για όσο ισχύουν οι εγγυήσεις. Οι τράπεζες που θα αρνηθούν δεν θα τεθούν υπό την εγγύηση. Η ΕΚΤ θα καθοδηγήσει τις τράπεζες έτσι ώστε να διατηρήσουν τις πιστωτικές γραμμές τους και τα δάνεια σε κυκλοφορία, ενώ θα παρακολουθεί στενά κινδύνους που τυχόν θα αναλαμβάνουν.

Με αυτές τις ρυθμίσεις θα σταματήσει η συγκεντρωτική απομόχλευση, που είναι μια από τις βασικές αιτίες της κρίσης. Με την ολοκλήρωση της επανακεφαλαιοποίησης θα απομακρυνθεί το κίνητρο της απομόχλευσης. Η καθολική εγγύηση στην συνέχεια θα αποσυρθεί.

Για να εκτονωθούν οι πιέσεις στα κρατικά ομόλογα χωρών όπως η Ιταλία, η ΕΚΤ θα πρέπει να μειώσει το προεξοφλητικό επιτόκιο. Στην συνέχεια θα ενθαρρύνει τις χώρες να χρηματοδοτηθούν μόνο με την έκδοση κρατικών ομολόγων και τις τράπεζες να αγοράσουν τα ομόλογα. Οι τράπεζες θα μπορούν να προεξοφλήσουν τα ομόλογα στην ΕΚΤ αλλά δεν θα το κάνουν εάν κερδίζουν περισσότερα από τα χρεόγραφα παρά από το ρευστό.

Έτσι θα μπορέσει η Ιταλία και άλλες χώρες να επαναχρηματοδοτηθούν με επιτόκιο περίπου 1% τον χρόνο κατά την διάρκεια της περιόδου έκτακτης ανάγκης. Βέβαια, οι εν λόγω χώρες θα πρέπει να εφαρμόσουν αυστηρή πειθαρχία γιατί σε περίπτωση που ξεπεράσουν τα όρια, ο μηχανισμός θα αφαιρεθεί. Ούτε η ΕΚΤ ούτε το EFSF θα αγοράσουν νέα ομόλογα, αφήνοντας στις αγορές να αποφασίσουν τις προμήθειες κινδύνου. Εάν και εφόσον τα premiums επιστρέψουν σε πιο ομαλά επίπεδα, οι εν λόγω χώρες θα αρχίσουν να εκδίδουν χρεόγραφα μεγαλύτερης διάρκειας.

Με μια τέτοια λύση, η Ελλάδα θα κηρύξει χρεοστάσιο χωρίς να προκαλέσει παγκόσμια κατάρρευση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να υποχρεωθεί σε χρεοστάσιο. Εάν η Ελλάδα αντεπεξέλθει στους στόχους της, το EFSF θα μπορεί να γίνει ανάδοχος μιας "εθελοντικής" αναδιάρθρωσης στα, ας πούμε, 50 σεντς στο ευρώ. Το EFSF θα έχει ακόμη αρκετά κεφάλαια για να εγγυηθεί και να επανακεφαλαιοποιήσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ θα αναλάβει την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Το πώς θα συμπεριφερθεί η Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες, είναι κάτι που θα το αποφασίσουν οι Έλληνες.

'Πιστεύω ότι με αυτά τα μέτρα, η πιο κρίσιμη φάση της κρίσης του ευρώ θα λήξει, αφού θα αντιμετωπιστούν οι δύο βασικές πηγές της και θα ησυχάσουν οι αγορές βλέποντας μια μακροπρόθεσμη λύση στον ορίζοντα", σημειώνει ο Σόρος προσθέτοντας ότι η πιο μακροπρόθεσμη λύση θα είναι πιο περίπλοκη, γιατί το καθεστώς που θα επιβάλλει η ΕΚΤ δεν θα αφήσει περιθώρια δημοσιονομικής υποστήριξης και το πρόβλημα των χρεών δεν θα λυθεί χωρίς ανάπτυξη.

"Η πορεία δράσης που περιγράφεται παραπάνω δεν απαιτεί μόχλευση ή αύξηση του μεγέθους του EFSF αλλά είναι πιο δραστική γιατί θέτει τις τράπεζες υπό τον ευρωπαϊκό έλεγχο. Πιθανόν βέβαια να προκαλέσει την αντίθεση τόσο των τραπεζών όσο και των εθνικών αρχών αλλά  μόνο η λαϊκή πίεση μπορεί να το κάνει να συμβεί", καταλήγει.

Πηγή: http://news247.gr/oikonomia/vriskomaste_sto_xeilos_enos_neoy_megaloy_krax.1391141.html

Η πρώτη έξοδος απ το Ευρώ

Η πρώτη έξοδος απ το Ευρώ είναι γεγονός. Το γραφικό χωριό Φιλετίνο στην Ιταλία, με 600 κατοίκους - 598 επίσημα - προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό στη Ρώμη, καθώς μετά που ανακηρύχθηκε Πριγκιπάτο, εξέδωσε και δικό του νόμισμα αποκηρύσσοντας το ευρώ. Η ισοτιμία του φιορίτο προς το ευρώ είναι 1 προς 72 σεντς. Το μεσαιωνικό χωριό βρίσκεται μεταξύ Ρώμης και Πεσκάρα σε υψόμετρο 1.063 μέτρων. 

Ήταν την επομένη του Δεκαπενταύγουστου που ο δήμαρχος του χωριού Λούκα Σελάρι ανακοίνωσε το σχέδιό του να ανακηρύξει εκ νέου το Φιλετίνο Πριγκιπάτο. Έως το 1600 ήταν ήδη πριγκιπάτο, καθώς η Ιταλία ήταν γεμάτη με βασίλεια και δυναστείες πριν από την Ένωση του 1861. Η απόφαση αυτή του δημάρχου αποδίδεται στις εξαγγελίες της ιταλικής κυβέρνησης για συγχωνεύσεις οικισμών που έχουν πληθυσμό μικρότερο των 1.000 κατοίκων, τον Ιταλικό δηλαδή "Καλλικράτη".

Το Φιλετίνο έχει και δικό του νόμισμα, το φιορίτο – άνθος – εμπνευσμένο από το φλορίνι, τονόμισματης Φλωρεντίας του 13ου αιώνα. Τονόμισμαμε τη συλλεκτική αξία – προς το παρόν – έχει χαραγμένο επάνω το πρόσωπο του δημάρχου, ο οποίος ίναι ένας απλός άνθρωπος που προέρχεται από τον κόσμο των επιχειρήσεων. Ωστόσο, κάποιοι είπαν ότι πρόκειται για ανέξοδο τρόπο του Λούκα Σελάρι να προσελκύσει στο χωριό του περισσότερους τουρίστες και πράγματι το Φιλετίνο σχεδόν βούλιαξε τόσο από τουρίστες όσο και από δημοσιογράφους.

«Πρέπει να ξαναπιάσουμε την ιστορία» δήλωσε ο κ. Σελάρι στην «Καθημερινή της Κυριακής», ξεκαθαρίζοντας ότι η αφετηρία για τις κινήσεις του είναι καθαρά οικονομική και πολιτική.

«Η Ιταλία διοικείται κυρίως με νόμους που ισχύουν εδώ και έναν αιώνα. Είναι δυνατόν μια χώρα με τόσο απαρχαιωμένη νομοθεσία να πάει μπροστά; Εμείς λοιπόν δεν πετάμε ένα πυροτέχνημα αλλά κάνουμε μια πρόταση στο ιταλικό κράτος!» αναφέρει ο δήμαρχος κα προσθέτει: «Το ιταλικό κράτος για τα μικρά μέρη, τα χωριά με λίγους κατοίκους όπως το Φιλετίνο, δεν κάνει απολύτως τίποτα».

Ο κ. Σελάρι επιμένει ότι η δική του πρόταση, έστω και με τον «μανδύα» του πριγκιπάτου, είναι πρόταση που προσπαθεί να ενώσει την Ιταλία και όχι να τη διχάσει: «Δεν είπαμε ποτέ να φύγουμε από την Ιταλία, να αποκτήσουμε ανεξάρτητη οντότητα ή κάτι τέτοιο... Με το σημερινό μίζερο καθεστώς είμαστε μαι σειρά από φτωχά, ελλειμματικά χωριά και δήμους που διαγκωνιζόμαστε ποιος θα πάρει τα περισσότερα από τα λίγα ψίχουλα της Ρώμης».

Ο δήμαρχος πιστεύει ότι η Ιταλία χρειάζεται άμεσα «σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις»: «Σήμερα στην Ιταλία υπάρχουν εκατοντάδες κρατικές επιχειρήσεις, το 80% των οποίων είναι εντελώς άχρηστες. Αυτές πρέπει να κλείσουν. Όχι αύριο, σήμερα. Και ξέρετε ποιοι δουλεύουν σ’ αυτές; Συγγενείς, φίλοι και ‘’εξυπηρετήσεις’’ των πολιτικών μας».

Ο κ. Σελάρι ανησυχεί για τη χώρα του, σύμφωνα με τις δηλώσεις του στην Καθημερινή της Κυριακής: «Χρειαζόμαστε τις μεταρρυθμίσεις το συντομότερο δυνατό. Αν δεν προχωρήσουμε ταχύτατα, η Ιταλία μπορεί να οδηγηθεί στη χρεοκοπία μέχρι το τέλος του χρόνου... Είμαστε σε πολύ πιο δύσκολη θέση από τη δική σας. Χρωστάμε πολλά, πάρα πολλά λεφτά». Όσο για το πολιτικό σύστημα: «...Δυστυχώς είναι σαν το ποδόσφαιρο, όταν μια ομάδα δεν πάει καλά, πρέπει να αλλάξεις τους παίκτες».

Πηγή: http://newssalonika.blogspot.com/2011/09/pics_26.html#more

Οι επόμενες επιλογές της Ελλάδας

Με την λέξη "χρεοκοπία" να βρίσκεται στο καθημερινό λεξιλόγιό μας, τόσο των Ελλήνων όσο και των Ευρωπαίων, ο καθένας προσπαθεί να βρει τον βέλτιστο δυνατό τρόπο για να αυξήσει την ευημερία του, στο μέτρο του δυνατού, μέσα στην σημερινή ζοφερή κατάσταση. Άλλοι μιλάνε για πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, άλλοι για επιστροφή στη δραχμή, όμως ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις της κάθε επιλογής μέσα σε ένα τόσο ρευστό και αμφιλεγόμενο περιβάλλον;

Όλα τα πιθανά σενάρια από δω και πέρα, με κάθε επιλογή της Ελλάδας και τις συνέπειές της

Εσείς ποια επιλογή θα διαλέγατε;

Πηγή: http://news247.gr/oikonomia/oikonomika/o_odikos_xarths_ths_ellhnikhs_xreokopias.1382108.html

Η άλλη όψη των καταλήψεων

Τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει πολλές απόψεις για το θέμα των καταλήψεων. Είδα δεκάδες στάτους στο facebook, ακόμη περισσότερα γκρουπ, και πολλούς φοιτητές να προσπαθούν έστω και ανοργάνωτα να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους. Μπορεί κάποιοι να βγουν και να πουν πως οι καταλήψεις δεν είναι κάτι το σοβαρό, πως απλά θα χάσουμε μάθημα. Άλλοι θα πουν πως είναι το μόνο μέτρο που μπορεί η φοιτητική κοινότητα να πάρει απέναντι στα νέα μέτρα της κυβέρνησης, τον νέο νόμο πλαίσιο και όλες τις αλλαγές που είναι θέμα χρόνου να γίνουν στη χώρα μας. Υπάρχει όμως και μια μερίδα φοιτητών, οι οποίοι κατά τη γνώμη μου, είτε λόγω συνέπειας απέναντι στο καθήκον τους και τους γονείς τους, είτε λόγω αγάπης για αυτό που κάνουν, είτε λόγω του ότι βαρέθηκαν πια αυτή η χώρα πού όσο πολύ και αν την αγαπούν και τη θεωρούν πατρίδα τους συνεχίζει να τους πατάει και θέλουν απλά να τελειώσουν και να φύγουν, καλώς ή κακώς, δεν συμφωνούν καθόλου με το βίαιο κλείσιμο της σχολής τους.

Ας ξεχάσουμε όμως το γεγονός ότι κι εμείς είμαστε φοιτητές και ας δούμε τη κατάληψη ενός δημόσιου χώρου σαν τρίτοι. Τι είναι στα αλήθεια η κατάληψη; Η κατάληψη πανεπιστημίου σημαίνει την εγκατάσταση με τη βία μιας ομάδας φοιτητών στο χώρο του πανεπιστημίου και την παρεμπόδιση της κανονικής και νόμιμης λειτουργίας του. Βεβαίως και είναι πράξη παράνομη και αντίθετη με το ελληνικό σύνταγμα, το οποίο μπορεί μέχρι προσφάτως κακώς για μένα να υποστήριζε το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά αυτό δε σήμαινε πως απλώς εξασφαλίζοντας μια πλειοψηφία κάποιοι θα ήταν σε θέση να παρανομήσουν στο χώρο του πανεπιστημίου (άρθρο 2, Ν. 1268/1982). Προσωπικά θεωρώ πώς το πανεπιστημιακό άσυλο αν μη τι άλλο έχει καταστρέψει τα ελληνικά πανεπιστήμια, αρκεί μια βόλτα στο χώρο του πολυτεχνείου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για να πείσει και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη. Εικόνες όπως βαμμένοι τοίχοι, σπασμένες πόρτες και παράθυρα, ανύπαρκτοι νεροχύτες, βρωμιά και δυσωδία είναι καθημερινές στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ακόμα χειρότερα, αλλοδαποί μικρέμποροι, ναρκομανείς και αιώνιοι φοιτητές που δεν έχουν καμία δουλειά εκεί μέσα είναι καθημερινό φαινόμενο. Και ξαναγυρίζω στο θέμα της κατάληψης αυτό καθ’ αυτό. Καμία παράνομη πράξη δεν δύναται να γίνει νόμιμη απλά εξασφαλίζοντας την ψήφο της πλειοψηφίας. Αυτά είναι φαινόμενα δικτατορίας γνωστά σε χώρες όπως η Βόρεια Κορέα, και σε θεοκρατούμενες υπανάπτυκτες κοινωνίες όπως αυτές των ταλιμπάν. Αλλοίμονο, αν κάθε φορά που θέλαμε να παρανομήσουμε μαζεύαμε μια πλειοψηφία και πράτταμε ενάντια στους νόμους.

Με ποιές όμως διαδικασίες “ψηφίστηκε” η κατάληψη; Ακόμα και η υποτιθέμενη δημοκρατική ψηφοφορία για την κατάληψη στα περισσότερα πανεπιστήμια θύμιζε ψηφοφορία σε δικτατορική βουλή. Εκατοντάδες φοιτητές κλεισμένοι σε αίθουσες προορισμένες να εξυπηρετούν πολύ λιγότερα άτομα για ολόκληρε ώρες, μέσα σε ένα κλίμα φωνών, καπνών και αφόρητης ζέστης κλήθηκαν να ψηφίσουν απλά επιδεικνύοντας το πάσο τους και σηκώνοντας το χέρι ψηλά, αφού πρώτα οι αριστεροί φοιτητές αντιλαμβανόμενοι πως υπερτερούσαν αριθμητικά, είχαν ξεκινήσει άλλη ψηφοφορία για να κλείσουν τις πόρτες και εκατοντάδες άλλα άτομα που προφανώς θα ψήφιζαν κατά της κατάληψης παρέμειναν έξω από αυτές. Δεν έγινε καν λόγος για προειδοποίηση των φοιτητών πως θα κλείσουν οι πόρτες και δεν έγινε καν πρόταση η ψηφοφορία να μη γίνει σαν καταμέτρηση κεφαλιών σε κοπάδι αλλά κανονικά και δημοκρατικά με τη χρήση κάλπης. Δε διαφωνώ με το χρονοδιάγραμμα στη διαδικασία της ψηφοφορίας, αλλά μόνο εφόσον το γνωρίζουν εκ των προτέρων όλοι οι ψηφοφόροι, αφού η απόφαση της ψηφοφορίας τους επηρεάζει άμεσα.

Θα εξετάσω το θέμα τώρα από τη πλευρά του φοιτητή καθώς είμαι τελειόφοιτος του τμήματος οικονομικού του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Νομίζω θα συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μου, όταν υποστηρίξω πως η κατάληψη τον μόνο που βλάπτει στην ουσία είναι τον ίδιο τον φοιτητή. Και φυσικά δε μιλώ για τον αιώνιο, αριστερό ή οκνηρό φοιτητή. Μιλάω για τον φοιτητή που θέλει να βγάλει τη σχολή στα χρόνια της, μιλάω για τον φοιτητή που μένοντας φοιτητής σε μια ξένη πόλη απλά ξοδεύει χρήματα, μιλάω για τον φοιτητή που τον έχουν δεχτεί σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού σε μεταπτυχιακό και το χάνει λόγω των καταλήψεων, μιλάω τέλος για τον φοιτητή που απλώς θέλει να τελειώσει γιατί θέλει να βγει στην αγορά εργασίας. Σε πολλές συνελεύσεις που παρανόμως “ψήφισαν” κατάληψη ακούστηκε πως η κατάληψη είναι η απάντηση στο ΔΝΤ και την ΤΡΟΙΚΑ. Ακόμα και έτσι να είναι υπάρχει κάποιος που πραγματικά πιστεύει πως το ΔΝΤ ή οι ξένοι επίτροποι ενδιαφέρονται καθόλου για το αν λειτουργούν ή όχι τα ελληνικά πανεπιστήμια; Αλλά ακόμα και αν η κατάληψη είναι η αντίδραση απέναντι στο νέο νόμο πλαίσιο, γιατί να μη συμφωνήσουμε με αυτόν; Επειδή δυσκολεύει τη ζωή των αιώνιων φοιτητών και των μη εξελισσόμενων καθηγητών; Επειδή προσπαθεί να οργανώσει την πανεπιστημιακή κοινότητα όπως είναι οργανωμένη σε τόσα πετυχημένα πανεπιστήμια στο εξωτερικό, με αξιολόγηση και προγράμματα χρηματοδότησης των καλύτερων;

Αν λοιπόν κάποιοι θέλουν να απομακρυνθούν από τα πανεπιστήμια για να διαμαρτυρηθούν ας διοργανώσουν μαζικές αποχές μη παίρνοντας στο λαιμό τους άτομα που δεν θέλουν να λάβουν μέρος σε κάτι παρόμοιο και δρώντας νόμιμα και αναλαμβάνοντας μόνοι τους τις συνέπειες των πράξεών τους. Δε ξέρω αν με αυτό το κείμενο θα πείσω κανέναν ή θα τον βάλω σε σκέψεις αλλά ήθελα να πω όσα με βάζουν εμένα σε σκέψεις τόσο καιρό και νομίζω πως και άλλοι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Γιάννης Αθανασιάδης

Το μυστικό του εκβιασμού της τρόικας

Το καλοκαίρι, στην 5η δόση οι δανειστές υποχώρησαν την τελευταία στιγμή. Η Ελλάδα πήρε τα χρήματα που χρειαζόταν λίγες μέρες πριν χρειαστεί τα χρήματα για να αποπληρώσει τις ανάγκες της. 

Στην έκτη δόση, η συμπεριφορά τους είναι διαφορετική. Η τρόικα δεν έρχεται να ολοκληρώσει τον έλεγχο, το Eurogroup ανέβαλλε την απόφαση για τις αρχές Οκτωβρίου και δεν δείχνουν να βιάζονται καθόλου. Το μετρητό στα ταμεία τελειώνει μέσα Οκτωβρίου ενδεχομένως και νωρίτερα. Από τον Οκτώβριο, η Ελλάδα δεν θα έχει χρήματα να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. 

Πέρα από την όποια δυσφορία για τις καθυστερήσεις στην εκτέλεση του προγράμματος και την αδυναμία της κυβέρνησης να τηρήσει τις υποσχέσεις της υπάρχει εδώ μια τεχνική λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Το Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο δεν υπάρχουν λήξεις ελληνικών ομολόγων. 

Η Ελλάδα χρειάζεται τα χρήματα για να αποπληρώσει μισθούς και συντάξεις, όχι όμως για να αποπληρώσει παλαιά δάνεια. Για την τρόικα δεν υπάρχει κίνδυνος στάσης πληρωμών στο εξωτερικό και χρεοκοπίας της Ελλάδας. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να μην πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Αυτό όμως με τεχνικούς όρους δεν είναι χρεοκοπία. Αυτό θα συμβεί, αν δεν θα έχουμε χρήματα να αποπληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν το Δεκέμβρη. 

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές έχουν περιθώριο δύο μηνών να πιέσουν την κυβέρνηση να πετύχει τους στόχους, βάζοντας της το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτό ακριβώς κάνουν. Και έχει σημασία, ότι το διάστημα αυτό είναι αρκετό και για να γίνουν εκλογές…


Πηγή: http://www.newpost.gr/post/75101/%CE%A4%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BA%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82/

Πρότυπο επιστολής άρνησης πληρωμής έκτακτων μέτρων!

Επειδή τα «ραβασάκια» της εφορίας έχουν γίνει πλέον καθημερινή δυσάρεστη έκπληξη στα σπίτια όλων μας και επειδή το ένα χαράτσι διαδέχεται το άλλο, χωρίς ένα εμφανές τέλος στον ορίζοντα σε αυτό τον «κατήφορο» που μας σέρνει η κυβέρνηση… Η ΕΛ.ΠΟΛ. καταθέτει πρότυπο κείμενο άρνησης πληρωμής των εκτάκτων μέτρων, με τα οποία το κράτος παραβιάζει κάθε αρχή ισότητας και διατάξεις του Συντάγματος, δεδομένου ότι αυτό προστατεύει τους πολίτες και απαγορεύει ρητά στην αφαίμαξη του λαού άνευ αιτιολογημένης και αποδεδειγμένης εισφοράς προς το κράτος, όταν την ίδια ώρα το κράτος αδυνατεί εσκεμμένα να εισπράξει τις οφειλές σε βάρος του και που έχουν προέλθει από υπηκόους της ίδιας χώρας.

Η παρούσα επιστολή μπορεί να κατατεθεί στα ΚΕΠ όλης της χώρας, με κοινοποίηση προς τον αρμόδιο εισαγγελέα, αφού κάθε πολίτης δικαιούται να προστατεύσει τους κόπους μιας ζωής και την περιούσια του, η οποία έχει αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο.

Όχι μόνο γιατί οι Έλληνες δεν έχουν να δώσουν πια άλλα χρήματα, αλλά και γιατί όλοι αυτοί οι φόροι είναι παράνομοι και αντισυνταγματικοί! Όλοι μαζί μπορούμε…

Η  ΕΠΙΣΤΟΛΗ:

Αξιότιμοι κύριοι,

Σήμερα την ……./…../2011  έλαβα από την αρμόδια Δ.Ο.Υ. γραπτή ειδοποίηση για την καταβολή του ποσού ……….. ευρώ. ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΕΙΣΦΟΡΑΣ, αλλά αδυνατώ να καταβάλλω το ανωτέρω ποσό εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων μου κατά 30-35% μηνιαίως(α), ή την απώλεια θέσης εργασίας μου(β) με συνέπεια το ποσό που απαιτείται απο το κράτος να έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας και τους ισχύοντες νόμους.

Η  άρνηση μου για τη μη καταβολή του ποσού έγκειται στο γεγονός ότι το κράτος αδυνατεί να τηρήσει την ισονομία μεταξύ των υπηκόων του, τι στιγμή που τα αρμόδια υπουργεία αναφέρουν για δισεκατομμύρια οφειλές άλλων συμπολιτών μου και οι οποίοι με διάφορους άλλους τρόπους δεν καταβάλλουν τις οφειλές τους στο κράτος με συνέπεια να πληρώνω πάντα εγώ το πρόβλημα του ελλείματος στη χώρα.

Κατανοώ το πρόβλημα ωστόσο δεν θα αναζητήσω ευθύνες στο πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς οι οποίοι με τους νόμους που ψηφίζουν παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα διαβίωσης μου(βλ. καταστατικό χάρτη ΟΗΕ)

Κάθε υπάλληλος του κράτους που θα προβεί σε αναγκαστικά μέτρα σε βάρος μου και σε απειλή κατά της περιουσίας μου, κατά του εισοδήματος μου και κατά της βούλησης του Ελληνικού λαού θα διωχθεί στα ποινικά δικαστήρια με την απαγγελία κατηγορίας «ΜΗ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» με το σκεπτικό ότι οι κρατικοί λειτουργοί είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν λόγω αρμοδιότητας τις οφειλές άλλων οφειλετών οι οποίοι είτε είναι άφαντοι, είτε έχουν καλυφθεί με τον πρόσφατο νόμο περί υπαγωγής στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.

Με την παρούσα επιστολή μου καλώ τον αρμόδιο εισαγγελέα να παρέμβει και να αποδώσει την ευθύνη στα φυσικά πρόσωπα που παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας και ταυτόχρονα με την παρούσα θα καταθέσω τη σχετική μήνυση και αγωγή σε βάρος του κρατικού υπαλλήλου που αρνείται να τηρήσει την εφαρμογή του Συντάγματος.

Με τα ανωτέρω επιφυλλάσομαι παντός νομίμου δικαιώματος και η αναζήτηση ευθυνών από τούδε και στο εξής θα έχει απόδοση ευθύνης κατά παντός υπευθύνου φυσικού προσώπου.

Με  εκτίμηση,

Το ονοματεπώνυμό σας

Πηγή: http://www.prionokordela.gr/ellada/protypo-epistolhs-arnhshs-plhrwmhs-ektaktwn-metrwn/

Έλλειμμα "μαϊμού" για να επιβληθούν τα μέτρα

Σε καταγγελίες σοκ προχώρησε η Ζωή Γεωργαντά που παραιτήθηκε από την Ελληνική Στατιστική Αρχή. "Μαγειρεμένα" τα στοιχεία του ελλείμματος του 2009 που έσπρωξαν την Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης. Με πιέσεις της Eurostat στην ελληνική κυβέρνηση από 12% το ανέβασαν στο 15,5%

Σε βαρύτατες καταγγελίες αναφορικά με το έλλειμμα του 2009 που "έσπρωξε" την Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης προχώρησε η Ζωή Γεωργαντά, απερχόμενο μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας περιέγραψε ένα τρίγωνο ανάμεσα στον Walter Rademacher, γενικό διευθυντή της Eurostat, τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, προκειμένου το έλλειμμα του 2009 να εμφανιστεί στο 15,5% -μεγαλύτερο και από αυτό τις Ιρλανδίας - για να ληφθούν όλα τα σκληρά μέτρα.

"Έχουμε μία νέα κατοχή από τους Γερμανούς. Θεωρούσα τον κ. Παπακωνσταντίνου αδιάφθορο και έντιμο αλλά γονάτισε στις απαιτήσεις των Γερμανών. Δυστυχώς και ο κ. Βενιζέλος δείχνει να υποκύπτει", σημείωσε.

Το 2009 ταξινομήθηκαν στη "γενική κυβέρνηση" μία σειρά από ΔΕΚΟ, μεταξύ των οποίων και αυτές που εφαρμόζεται τώρα η εργασιακή εφεδρεία, χωρίς, όμως, να προηγηθούν, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη, οι μελέτες και οι έρευνες, προκειμένου να μπει μία επιχείρηση στη "γενική κυβέρνηση", όπως κατήγγειλε.

Έτσι, το έλλειμμα από το 12% πήγε στο 15,4%. Η Ζωή Γεωργαντά απέδωσε αυτή την απόφαση στην πίεση που ασκήθηκε από τη Eurostat στην ελληνική κυβέρνηση, στη συνεννόηση ανάμεσα στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, με τον οποίο τα μέλη της επιτροπής δεν είχαν καθόλου καλές σχέσεις, αφού, όπως ανέφερε, "μάς είχε απαγορέψει να μιλάμε ακόμη και στους υπαλλήλους".

Στόχος, σύμφωνα με τη Ζωή Γεωργαντά, ήταν να καταστεί η Ελλάδα ο "αδύναμος κρίκος" και να ληφθούν όλα αυτά τα μέτρα, ενώ επεσήμανε πως αυτή η επιλογή είχε ως στόχο και να εμφανιστεί η κατάσταση που παρέλαβε η κυβέρνηση χειρότερη απ' ότι ήταν, προκειμένου να καλυφθούν λάθη του παρελθόντος.

Η καθηγήτρια τόνισε πως από τον περασμένο Απρίλιο είχε ενημερώσει με εκθέσεις τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου αλλά και τον πρόεδρο της Βουλής, Φίλιππο Πετσάλνικο, ωστόσο, ουδέποτε έλαβε απαντήσεις.

Τα μέλη της ΕΛΣΤΑΤ "φλερτάρουν" με την καρατόμηση και την Τρίτη (13/09/2011) παρουσιάζονται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, προκειμένου να ενημερώσουν για τη λειτουργία της ΕΛΣΤΑΤ και για τις καταγγελίες σχετικά με την τεχνητή αύξηση του ελλείμματος το 2009.

Πηγή:

 http://news247.gr/oikonomia/elleimma_maimoy_gia_na_epivlhthoyn_ta_metra.1371810.html

Η επανεφαρμογή του κινήματος αυτομείωσης

Νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, αυξήσεις στο ΦΠΑ, ακριβά μέσα μαζικής μεταφοράς.... Υπάρχει αντίδοτο... Το είχαν εφεύρει οι Ιταλοί τα χρόνια του '70 . Το 1974 γεννήθηκε, συγκεκριμένα στην Ιταλία, το κίνημα της autoriduzione (αυτομείωση).

Ως απάντηση στις συνεχείς αυξήσεις των τιμολογίων του ιταλικού οργανισμού παροχής ηλεκτρικής ενέργειας Enel (αντίστοιχη της ΔΕΗ) και των εισιτηρίων των μέσων μαζικής μεταφοράς, συνδικάτα και αριστερά κόμματα, εκείνα τα χρόνια, ενθάρρυναν τη μονομερή εκ μέρους των καταναλωτών  διόρθωση των τιμών. Το κίνημα εξελίχτηκε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα σε μαζικό. Με δική τους πρωτοβουλία οι καταναλωτές κατέβαλλαν μειωμένο αντίτιμο για τις υπηρεσίες ορισμένων ΔΕΚΟ, που σε πολλές περιπτώσεις περιορίζονταν στο 50% του καθιερωμένου. Ίδιες μορφές αγώνα διαδόθηκαν στη Ιταλία και το 1975, όταν τα τιμολόγια του τότε οργανισμού τηλεπικοινωνιών της Ιταλίας, SIP, παρουσίαζαν ραγδαία αύξηση. Η νεολαία εφάρμοζε μείωση των τιμών και σε πιτσαρίες, καφενεία και κινηματογράφους.

Ομάδες της Αριστεράς περιφρουρούσαν τα ταχυδρομεία, όπου οι πολίτες πλήρωναν τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, τους οποίους ενθάρρυναν να υπολογίσουν εκ νέου το αντίτιμο των παροχών με βάση παλαιότερες τιμές και μοίραζαν έντυπα στα οποία εξηγούσαν τη στάση τους. Η SIP απαντούσε με επιστολές που απειλούσαν τους άτακτους καταναλωτές με τη διακοπή της παροχής υπηρεσιών. Οι υποθέσεις παραπέμπονταν στα δικαστήρια.

Η δραματική αύξηση του κόστους ζωής με την παράλληλη μείωση μισθών έχει σηκώσει ένα κύμα δυσκολιών που υπαγορεύεται από την ανάγκη της εργατικής τάξης να υπερασπιστεί τα κέρδη των μισθών τους, και να εξασφαλίσουν ικανοποιητική πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες, όπως τρόφιμα, στέγαση, οικιακές συσκευές και μεταφορές . Ένα τέτοιο κίνημα δείχνει την συνοχή της καπιταλιστικής κοινωνίας – μια συνοχή που έχει αναγκαστεί να εφαρμοστεί από την οργανωμένη αντίσταση μεγάλων κομματιών της εργατικής τάξης.

Αυτο-μείωση

Αυτο-μείωση δεν είναι ένα εντελώς νέο φαινόμενο στην Ιταλία. Για παράδειγμα, στην Magliana - μια από τις μεγαλύτερες εργατικές συνοικίες της Ρώμης - περίπου δύο χιλιάδες οικογένειες έχουν εξάσκηση αυτο-μείωσης για τα τελευταία δύο χρόνια, πληρώνοντας τα νοίκια τους κατά 50%. Και αυτό δεν είναι καθόλου μεμονωμένη περίπτωση. Το νέο στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποίο η πρακτική αυτή έχει εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς της  αστικής κοινωνικής κατανάλωσης, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ηλεκτρικής ενέργειας, και η οικιακή θέρμανση. Όταν εντάσσεται στο πλαίσιο των παράλληλων πρακτικών - όπως των καταλήψεων και οι οργανωμένες μαζικές απαλλοτριώσεις τροφίμων από σουπερμάρκετ - αυτός ο αγώνας είναι πολύ περισσότερα από απλά μια αμυντική κίνηση. Γίνεται - όπως ορισμένοι αγωνιστές λένε - ένας αγώνας για την επανοικειοποίηση του κοινωνικού πλούτου που παράχθηκε από τους εργαζόμενους αλλά δεν καταβλήθηκε από το κεφάλαιο.

Το έναυσμα

Όταν μια Δευτέρα του Αυγούστου του 1974 εκατοντάδες εργάτες ανακάλυψαν ότι το λεωφορείο τους από το Πινερολο στο Τορίνο είχε αυξηθεί κατά σχεδόν 30%, λίγοι άνθρωποι είχαν προβλέψει ότι ένα τέτοιο φαινομενικά ασήμαντο γεγονός θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα για ένα νέο κύμα αγώνων. Για τους εργάτες αυτούς, η αύξηση των ναύλων -αποφασίστηκε από την λεωφορειακή γραμμή κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που ήταν κλειστή για το καλοκαίρι- φάνηκε σαν μια θρασύδειλη πρόκληση. Χρειάστηκαν μόνο λίγες ημέρες για να οργανώσουν μερικές δράσεις και να κινητοποιήσουν τους υπόλοιπους επιβάτες της γραμμής. Την επόμενη Δευτέρα το σχέδιο δράσης ήταν έτοιμο. Οι εργαζόμενοι είχαν στήσει τραπέζια κοντά στον τερματικό σταθμό των λεωφορείων Pinerolo με πινακίδες που έγραφαν "Αρνηθείτε την αύξηση των ναύλων!" Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είχαν εκδοθεί υποκατάστατα εβδομαδιαία εισιτήρια των λεωφορείων, πουλώντας τους στην παλιά τιμή (τα εισιτήρια συνήθως αγοράζονταν για τις μετακινήσεις των εργαζομένων τη Δευτέρα για το δικαίωμα τους να ταξιδεύουν ολόκληρη την εβδομάδα). Η εταιρία απάντησε σταματώντας τη λειτουργία της, έτσι εκατοντάδες εργαζομένων απ το Πινερολο εκείνο το πρωί δεν πήγαν στη δουλειά, και συνέχισαν την κινητοποίησή τους. Το απόγευμα έστειλαν μια αντιπροσωπεία στην Τοπική διεύθυνση μεταφορών, απαιτώντας τους παλιούς ναύλους να ενισχύσουν και εν τω μεταξύ, τα υποκατάστατα εισιτήρια των λεωφορείων να γίνει αποδεκτά. Μετά από μερικές ημέρες της πίεσης, το Προεδρείο έδωσε εντολή για ακύρωση των νέων ναύλων. Η σπίθα είχε γίνει πυρκαγιά. Μέσα σε λίγες μέρες, παρόμοια περιστατικά συνέβησαν σε όλη την βαριά βιομηχανοποιημένη περιοχή γύρω από το Τορίνο. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1974, οι περιφερειακές αρχές εξέδωσαν νέες οδηγίες για τις τιμές των συγκοινωνιών για όλες τις 106 γραμμές που λειτουργούσαν στην περιοχή - οδηγίες που μείωναν ουσιαστικά τις αυξήσεις που έχουν ήδη θεσπιστεί ή προταθεί από τις γραμμές λεωφορείων. Ο πρώτος γύρος της αυτο-μείωσης των αγώνων είχε ήδη αποφέρει καρπούς.

Μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου τα δίκτυα των μέσων ενημέρωσης καταδίκαζαν υστερικά αυτό το ξέσπασμα "πολιτικής ανυπακοής", και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπενθύμιζε επισήμως ότι η μόνη έγκυρη μέθοδος του αγώνα είναι η απεργία. Το επόμενο λογικό βήμα για τους εργάτες ήταν να εφαρμόσουν αυτή την μορφή αγώνα και σε άλλους τομείς της κοινωνικής κατανάλωσης. Το λαϊκό αίσθημα απέναντι στην υπό κρατικό έλεγχο εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας (ENEL) ήταν υψηλό, λόγω των πρόσφατων αυξήσεων των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος σε μια εποχή που η εταιρεία είχε συλληφθεί σε ένα σκάνδαλο που περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και η πρωτοβουλία ήρθε από τον βιομηχανικό βορά, το Τορίνο και το Μιλάνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η κινητοποίηση περιλάμβανε το στήσιμο "επιτροπών αυτομείωσης", αποστολή των οποίων ήταν να συλλέγουν τους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος των εργατών, συχνά με τη σφραγίδα των συνδικάτων. Οι εργαζόμενοι θα έθεταν στη συνέχεια το νέο ποσό, συνήθως το 50%, και θα πλήρωναν το λογαριασμό.

Αυτομειωτικές Επιτροπές

Αυτή η κινητοποίηση όμως, δεν περιορίστηκε στα εργοστάσια. Καθώς η πρακτική αυτή εξαπλωνόταν σε όλη την Ιταλία, οι επιτροπές αυτομείωσης ξεπήδησαν στις αστικές γειτονιές καθώς και σε μικρές αγροτικές πόλεις. Σε μερικές από τις μεγάλες πόλεις, τη σύσταση των επιτροπών αυτών διευκόλυνε η προηγούμενη εμπειρία των επιτροπών γειτονιάς με μακρά ιστορία των αγώνων. Οι περισσότερες από αυτές τις επιτροπές αποτελούνται από εκπροσώπους, λίγους από κάθε τετράγωνο ή κάθε πολυκατοικία, έργο των οποίων ήταν να κινητοποιήσουν τους γείτονές τους, ο συντονισμός των δραστηριοτήτων των διαφόρων κτιρίων, καθώς και να επικοινωνούν με γειτονικές επιτροπές και εργοστάσια. Η υποστήριξη των εργαζομένων της ENEL που συχνά αρνούνταν να εφαρμόσουν τις παραγγελίες της εταιρείας να κόψουν το ρεύμα ήταν επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην επιτυχία του αγώνα. Μέσω αυτού του συνδυασμού των εργοστασιακών και γειτονιακών κινητοποιήσεις, μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου δεκάδες χιλιάδες λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος είχαν συλλεχθεί σε κάθε μεγάλη πόλη της Ιταλίας. Το Τορίνο ήταν επικεφαλής, συλλέγοντας περίπου 140.000 λογαριασμούς.

Ο ρόλος των νοικοκυριών

Αυτό είναι όπου οι άνθρωποι είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν οι υπεύθυνοι της ENEL που έρχονταν είτε για να συλλέξουν τους λογαριασμούς ή να κόψουν το ρεύμα. Άλλο που είχαν συχνά να αντιμετωπίσουν ήταν η αστυνομία και οι φασιστικές ομάδες που στέλνονταν για να σπάσουν την κινητοποίηση. Είναι αυτή η διάσταση του αγώνα που είχε αναδείξει τον κρίσιμο ρόλο των νοικοκυρών ως κεντρικούς πρωταγωνιστές. Ο ρόλος τους προέκυπτε επίσης από άλλους παράγοντες. Η αύξηση της τιμής του ρεύματος είχε ως αποτέλεσμα μια επιτάχυνση που επιβάλλει το κράτος στις νοικοκυρές, καθώς θα τις ανάγκαζε να εκτελούν την ίδια ποσότητα των εγχώριων υπηρεσιών (μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα, καθάρισμα, κλπ.) σε μικρότερα χρόνο, ή την παράταση της εργάσιμης ημέρας τους, καθώς τους ανάγκαζε να δουλέψουν περισσότερο. Είναι προφανές ότι η επίθεση του κεφαλαίου στο επίπεδο της παραγωγικής κατανάλωσης προέκυπτε από τη δυσκολία του να σταματήσει τις αυξήσεις των μισθών που κέρδισαν οι εργάτες στα εργοστάσια. Υπό το πρίσμα αυτό, ο αγώνας να μειωθεί ουσιαστικά το χρηματικό κόστος της παραγωγικής κατανάλωσης μιας οικογένειας είχε γίνει πολύ κρίσιμη για την επιβίωση πολλών εργατικών νοικοκυριών.

Εργοστάσιο / Γειτονιά

Η αντίθεση μεταξύ κινητοποιήσεων στα εργοστάσια και στις γειτονιές μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή όταν κανείς ρίξει μια ματιά στη στρατηγική που ακολούθησαν τα συνδικάτα προκειμένου να ελέγξουν των αγώνων της αυτο-μείωσης, μια στρατηγική που θυμίζει το κύμα των απεργιών των εργοστασίων το 1969. Σε πολλές μεγάλες γειτονιές της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε αντιμέτωπο με την κατάσταση των πολλών αγωνιστών που συμμετείχαν στους αγώνες αυτομείωσης και συχνά ακόμη και οι τοπικές οργανώσεις βοηθούσαν την κινητοποίηση.
Αλλά ενώ η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν άργησε να καταδικάσει αυτή την πρακτική, ονομάζοντάς την "διασπαστική" και "προβοκάτσια" λιγοστών εξωκοινοβουλευτικών ομάδων, η κατάσταση ήταν πολύ πιο σύνθετη για την ηγεσία των συνδικαλιστών. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο ρόλος που διαδραμάτιζαν οι τοπικοί συνδικαλιστές - πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη μαρξιστικών οργανώσεων - ήταν πολύ χρήσιμος στο να κερδηθεί η υποστήριξη των διαφόρων οργάνων της εργασίας, ειδικά στο Τορίνο και το Μιλάνο. Αλλά για πολλούς άλλους επίσημους συνδικαλιστές, το ξέσπασμα των αγώνων αυτομείωσης εντάσσονταν στο πλαίσιο της αυξανόμενης δυσαρέσκειας μεταξύ των εργαζομένων με την κωλυσιεργία των συνδικάτων στην ανάπτυξη μιας ευρύτερης κινητοποίησης ενάντια στην αυξανόμενο κόστος ζωής.

Η κυβέρνηση πέφτει

Η στρατηγική "βλέποντας και κάνοντας" άρχισε να αποδίδει όταν η κυβέρνηση παραιτήθηκε στις αρχές Οκτωβρίου, ξεκινώντας μια μακροχρόνια κυβερνητική κρίση που κράτησε όλο το υπόλοιπο του μήνα. Η απουσία ενός υπουργικού συμβουλίου σε μια εποχή που το κίνημα αυτομείωσης απλωνόταν ταχύτατα σε όλη τη χώρα, αναμφισβήτητα είχε ως αποτέλεσμα τη δραματοποίηση των επιπτώσεων του νέου κύματος αγώνων.  Επίσης, συνέβαλε στο να δοθεί στα συνδικάτα - το μόνο θεσμικό όργανο που θα μπορούσε ενδεχομένως να ελέγξει και να διαχειριστεί την κινητοποίηση - την αναγκαία ώθηση ώστε να επηρεάσουν το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Η πολιτική συνταγή που ώθησε την νέα κυβέρνηση να πάρει την εξουσία στα τέλη του Οκτώβρη είναι πολύ περίπλοκη για να συζητηθεί εδώ. Ένα βασικό συστατικό της συνταγής, όμως, ήταν η υποστήριξη που παρέχεται από τα συνδικάτα, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση του Μόρο θα δεσμευόταν σε μια εθνική επαναδιαπραγμάτευση του κόστους ζωής και των δικαιωμάτων. Κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου διαπραγματεύσεων μεταξύ της κυβέρνησης και των τριών εθνικών συνδικαλιστικών ομοσπονδιών - με αποκορύφωμα τη συμφωνία μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου - ο αντίκτυπος της νέας πολιτικής των συνδικάτων έναντι των αποφάσεων έναντι του κινήματος αυτομείωσης έγινε εμφανής στα εργοστάσια. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβουλίων εργατών έδωσαν εντολή να σταματήσει κάθε κινητοποίηση. Η αντιπαράθεση ήταν συχνά σκληρή, σε βαθμό που δείχνει ότι τα συνδικάτα ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο για την αξιοπιστία τους με την κυβέρνηση από ό, τι για την αξιοπιστία τους με τους εργάτες. Στην αυτοκινητοβιομηχανία ALFA SUD κοντά στη Νάπολη, για παράδειγμα, ο στόχος των 2.500 μειωμένων λογαριασμών επετεύχθη προσπερνώντας το εργατικό συμβούλιο. Στο εργοστάσιο χάλυβα ITALSIDER, στο Bagnoli, αρκετά μέλη του συμβουλίου των εργαζομένων αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τα καθήκοντά του λόγω της αντίθεσής τους στην κινητοποίηση.

Πίσω στις γειτονιές

Παρά αυτή την επιτυχία των αυτόνομων αγώνων σε διάφορα εργοστάσια σε όλη την Ιταλία, ήταν σαφές ότι η αυτο-μειωτική κινητοποίηση στα εργοστάσια είχε πληγεί σοβαρά από τις επιταγές της συνδικαλιστικής πολιτικής. Σε μεγάλο βαθμό, ως εκ τούτου, η συνέχιση του αγώνα έμενε στις κινητοποιήσεις γειτονιάς, όπου η διαμεσολάβηση των συνδικάτων δεν λειτουργούσε, και με την ικανότητά τους να αντισταθούν και να αντιμετωπιστούν οι άμεσες κατασταλτικές επιθέσεις του κράτους. Η νέα συμφωνία για ένα εθνικό πακέτο της ΑΤΑ, η οποία περιλαμβάνει αναθεωρημένα τιμολόγια για οικιακή κατανάλωση ρεύματος, έχει σηματοδοτήσει ένα σημαντικό βήμα προόδου στη διαδικασία ενσωμάτωσης των συνδικάτων στον καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό.

Ένα κεφάλαιο κλείνει

Η συμφωνία, ωστόσο, απλά κλείνει ένα άλλο κεφάλαιο του αγώνα. Δεν έχει τεθεί ένα τέλος στην πρακτική αυτομείωσης, η οποία, ιδιαίτερα στις γειτονιές, έχει συνεχιστεί σχεδόν ανεπηρέαστη από την πολιτική συνδικάτων/κυβέρνησης. Ούτε η κινητοποίηση στα εργοστάσια έχει οδηγηθεί σε πλήρη στασιμότητα. Τους τελευταίους μήνες ή έτσι, στην πραγματικότητα, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας αναβίωσης του αγώνα σε έναν αυξανόμενο αριθμό εργοστασίων, μια κίνηση για την υποστήριξη στον αγώνα για την αυτο-μείωση της ηλεκτρικής ενέργειας που εγκρίθηκε σε ειδική συνεδρίαση των εκπροσώπων 1.000 εργαζομένων από την περιοχή του Μιλάνου δείχνει το βαθμό της αντίστασης των συνδικάτων μπορεί ακόμα να αντιμετωπίσει μεταξύ των εργαζομένων.

Εν μέρει, αυτή η νέα έκρηξη προέρχεται από την αντίδραση των εργαζομένων στις νέες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία τέθηκε σε ισχύ τον Ιανουάριο. Οι νέες τιμές βασίζονται σε ένα διαβαθμισμένο σύστημα, ανάλογα με το επίπεδο της κατανάλωσης του κάθε νοικοκυριού. Στην πραγματικότητα, για μια τυπική εργατική οικογένεια που καταναλώνει κατά μέσο όρο 450 κιλοβατώρες ανά τρίμηνο, οι νέες τιμές έχουν αυξηθεί κατά 33%.

Αν η παρούσα πολιτική του ιταλικού καπιταλισμού είναι να μειώσει τα επίπεδα της κατανάλωσης, προκειμένου να ανταποκριθεί στην τρέχουσα οικονομική κρίση, έχει γίνει σαφές σε ποιο βαθμό το βάρος αυτής της κρίσης θα πέσει στις πλάτες των νοικοκυρών. Προσφέρει τη δυνατότητα να αποσπάσουν από τους τεράστιες νέες ποσότητες απλήρωτης εργασίας, χωρίς σοβαρές πληθωριστικές συνέπειες. Η παρούσα ιταλική κρίση έχει δείξει με σπάνια διαύγεια τη σημασία του σπιτιού ως μονάδα παραγωγής, και οι νοικοκυρές ως πρωταγωνιστές του αγώνα ενάντια στον καπιταλιστικό σχεδιασμό.

Συμπέρασμα

Ένα τέτοιο κίνημα άρχισε να εμφανίζεται πριν περίπου 2 χρόνια, αρχικά με το θέμα των διοδίων. ( είχαν ακολουθησει κάποιες μικρές κινήσεις στην εξέγερση του 2008 όπως απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων από σουπερμάρκετ και μπλοκαρίσματα ακυρωτικών μηχανημάτων σε σταθμούς μετρό από τους εξεγερμένους.) Στην συνέχεια είδαμε ότι κάποιοι κάτοικοι στην βόρεια Αθήνα αντιδρούσαν για τα παράνομα διόδια που είχαν εγκατασταθεί δίπλα από τα σπίτια τους και συλλογικά έσπρωχναν τις μπάρες. Αυτο το πράγμα οργανώθηκε και πήρε διαστάσεις κινηματος. Ενος πανελλαδικού κινηματος. Τωρα βλέπουμε, αυτο το κίνημα να εξαπλώνεται συνεχώς και να θέλει ασχοληθεί και με άλλα δημόσια αγαθά όπως είναι το ρεύμα, το νερό και άλλα.

Το κίνημα δεν πληρώνω δεν πληρώνω λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει άμεση σχέση με το κίνημα αυτομειωσης στην Ιταλία του 70 , όσο αφόρα πρώτα από όλα, τις δομές του και τον τρόπο λειτουργιάς του. Βλέπουμε ότι το κίνημα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά. Είναι ανοιχτό για όλους με οριζόντιες διαδικασίες. Είναι ένα κίνημα βάσης, όπου προτάσσει την αυτοοργανωση όλων μας. Και αυτο το βλέπουμε στην πράξη. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας, έχουν δημιουργηθεί επιτροπές όπου αυτές και μόνο αυτές κανονίζουν άμεσα για τις δράσεις τους. Χωρίς κανένα κόμμα, χωρίς κανένα πεφωτισμένο, “ειδικό”, επαγγελματία επαναστάτη να καθορίζει την δράση και τον αγώνα των επιτροπών. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα κίνημα που αφενός για μεσοπρόθεσμο στόχο έχει την μείωση των τιμών σε βασικά αγαθά (ή ακόμα και την κατάργηση κάθε εμπορευματοποίησης σε αυτά ) αφετέρου, σαν ένα ριζοσπαστικό κίνημα, την ανατροπή του συστήματος, τον καπιταλισμό που επιβάλει αυτές τις λογικές σε βασικά αγαθά ( όπως φυσικά είναι και η υγεία και η παιδεία που μας επιβάλλουν η θα μας επιβάλλουν να πληρώνουμε για να έχουμε πρόσβαση σε αυτά ). Ένα άλλο που ήθελα να τονίσω είναι ότι, αυτά τα κινήματα βάσης, τα οποία προτάσσουν άμεση δράση και οργανώνονται αμεσοδημοκρατικά είναι αυτά που θα τρομάζουν πάντα τις κυρίαρχες τάξεις και όχι γραφειοκρατικά κόμματα ή συνδικαλιστικά όργανα (π.χ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ …και όλα τα άλλα κόμματα φυσικά).

Πηγές:

=http://jboy.chaosnet.org/misc/docs/articles/The%20Working-Class%

20Struggle%20Against%20the%20Crisis_%20Self-Reduction%20Of%20Prices%20in%20Italy%20Bruno%20Ramirez.pd

=http://chicago.indymedia.org/newswire/display/49716/index.php

=http://www.anarxeio.gr/files/pdf/Yfanet_Kinhma_automeiwshs_Italy_70s_2010-10_BR.pdf

=http://tromaktiko.in/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BDCF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%BA/

=http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=286505